คุณจูนในชุดลูกไม้สีเบจใน collection "red"(is more!!!)
ชุดนี้เล่นเทคนิคการวางซ้อนทับ layer ของวัสดุ
ผมเอาไอเดียนี้มากจากตอนเด็กๆที่เคยเรียนวิชา
ประวัติศาสตร์ศิลป์ ในสถาปัตยกรรมยุคกลางตอนต้นที่
จะพบเจอการเอากระจกโมเสคมาทุบให้แตกแล้วเอามา
วางเรียงอย่างไม่เท่ากันให้เกิดรูปภาพบนผนังปูน
ทำให้เกิดการหักเหแสงที่ตกกระทบออกไปในทิศทางต่างๆ
ทำให้ผนังนั้นเหมือนเป็นผนังของแสงที่แลดูไร้น้ำหนัก
ผมไม่ได้เอาวิธีการทุบกระจกมาหรอก แต่เอาไปเดียเรื่อง
texture และการหักเหของแสงมาใช้ในการออกแบบวัสดุ
ที่ผมไม่เคยคิดจะชอบเลยมาตั้งแต่เด็กๆ (ตอนเด็กๆผมมี
ที่อคติกับผ้าลูกไม้มาก เพราะเห็นแต่คุณป้าแก่ที่ตัดเสื้อใส่)
เทคนิคที่กล่าวมาตะกี้เรียกว่า dematerialization
เป็นการทำลายความทึบตันชองวัสดุ อย่างผ้าลูกไม้ชิ้นนี้
โดยปกติแล้วที่ร้านผ้าก็จะแนะนำให้เอาลูกไม้ชั้นเดียวมา
ซับกับผ้าซาตินที่เฉดสีใกล้เคียงกันเพื่อให้ลายเด่นขึ้นมา
แต่ผมเห็นว่าถ้าลายเด่นจะต้องดูน่าเบื่อแน่ๆใส่ได้ครั้งเดียว
ผมเลยเอาลูกไม้ตัวมันเองมาซับแล้วซับกันโป้ด้วยซับในสีเนื้อ
แต่ตอนนี้ต้องวางลายผ้าอย่างระวังมาก ผมพยายามวางผ้า
ให้ลายมันตีกัน เพื่อที่จะไม่ให้ลูกค้ามองออกว่าลายจริงๆ
แล้วเป็นยังไง แล้ว texture ก็จะเด่นขึ้นมาเอง นี่คงจะเป็น
ใจความของ dematerialization กระมัง
