Realistic situation

คุณจูนในชุดลูกไม้สีเบจใน collection "red"(is more!!!)

ชุดนี้เล่นเทคนิคการวางซ้อนทับ layer ของวัสดุ

ผมเอาไอเดียนี้มากจากตอนเด็กๆที่เคยเรียนวิชา

ประวัติศาสตร์ศิลป์ ในสถาปัตยกรรมยุคกลางตอนต้นที่

จะพบเจอการเอากระจกโมเสคมาทุบให้แตกแล้วเอามา

วางเรียงอย่างไม่เท่ากันให้เกิดรูปภาพบนผนังปูน

ทำให้เกิดการหักเหแสงที่ตกกระทบออกไปในทิศทางต่างๆ

ทำให้ผนังนั้นเหมือนเป็นผนังของแสงที่แลดูไร้น้ำหนัก

ผมไม่ได้เอาวิธีการทุบกระจกมาหรอก แต่เอาไปเดียเรื่อง

texture และการหักเหของแสงมาใช้ในการออกแบบวัสดุ

ที่ผมไม่เคยคิดจะชอบเลยมาตั้งแต่เด็กๆ (ตอนเด็กๆผมมี

ที่อคติกับผ้าลูกไม้มาก เพราะเห็นแต่คุณป้าแก่ที่ตัดเสื้อใส่)

เทคนิคที่กล่าวมาตะกี้เรียกว่า dematerialization

เป็นการทำลายความทึบตันชองวัสดุ อย่างผ้าลูกไม้ชิ้นนี้

โดยปกติแล้วที่ร้านผ้าก็จะแนะนำให้เอาลูกไม้ชั้นเดียวมา

ซับกับผ้าซาตินที่เฉดสีใกล้เคียงกันเพื่อให้ลายเด่นขึ้นมา

แต่ผมเห็นว่าถ้าลายเด่นจะต้องดูน่าเบื่อแน่ๆใส่ได้ครั้งเดียว

ผมเลยเอาลูกไม้ตัวมันเองมาซับแล้วซับกันโป้ด้วยซับในสีเนื้อ

แต่ตอนนี้ต้องวางลายผ้าอย่างระวังมาก ผมพยายามวางผ้า

ให้ลายมันตีกัน เพื่อที่จะไม่ให้ลูกค้ามองออกว่าลายจริงๆ

แล้วเป็นยังไง แล้ว texture ก็จะเด่นขึ้นมาเอง นี่คงจะเป็น

ใจความของ dematerialization กระมัง